Μια γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού από έναν συγγενή του νέου της αφεντικού επιλέγει να επουλώσει το τραύμα με τη σιωπή. Προσποιείται πως δεν συνέβη τίποτα και συντηρεί τη ρουτίνα της δουλειάς και της συντροφικότητας, νομίζοντας πως θα ανακτήσει τον έλεγχο με τη λογική, χωρίς να μπει στον ρόλο της ηττημένης... Αυτή η δυνατή ιστορία, που παραδόξως γράφτηκε πολύ πριν την εποχή του #MeToo, μας ωθεί με αφοπλιστική ενάργεια και λεπτή ειρωνεία να δούμε τα όρια –ανάμεσα στα φύλα, το επιφανειακό ή το μύχιο, το ιδιωτικό ή δημόσιο πρόσωπό μας– όχι ως φραγμούς, αλλά ως εύθραυστα πεδία διαπραγμάτευσης της ακεραιότητάς μας.
